حالت‌نمایی و نظام حالت در ترکی خلجی رایج در آبادی‌های استان قم

پرمون، یداله (1385). طرح ملی اطلس زبانی ایران، کتابچه جامع تدوین اطلس (مستندسازی، پایگاه داده­ها، نقشه). تهران: سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری.

تفرجی یگانه، مریم و فاطمه احمدی (1393). حالت­نماهای زبان ترکی. مجموعه مقالات دومین کنفرانس ملی تحقیقات کاربردی در مطالعات زبان انگلیسی. 58- 63.

جمراسی، علی­اصغر (1392). خلج تیلی گرامری آشنایی با دستور زبان خلجی،

 حسن­لی، کاووس (1390). بازشناسی پیوند صفاشهری­ها با خلج­ها و قشقایی­ها، فصلنامۀ ادبیات و زبان­های محلی ایران زمین. 1(1). 119-142.

دالوند، حمیدرضا (1398). خلج، دایرﺓ المعارف بزرگ اسلامی. جلد 22. مرکز پژوهش­های ایرانی و اسلامی.

دبیرمقدم، محمد (1402). رده­شناسی زبان­های ایرانی. (ویراست 2: با اصلاحات و اضافات)، تهران: سمت.

راسخ مهند، محمد (1385). شیوه نشان دادن فاعل و مفعول در زبان فارسی. مجله زبانشناسی. 21 (1-2) (پیاپی 42). 85-96.

سبزعلی­پور، جهاندوست و راحله ایزدی­فر (1393). «نظام حالت­نمایی در گویش تاتی خلخال»، جستارهای زبانی. 4 (پیاپی20).  103-123.

فتاحی­پور، مجید (1395). دگرگونی گویش خلجی در برخورد با فارسی تهرانی. نشریۀ ادبیات و زبان­های محلی ایران زمین. 6(2). 57-76.

فرهمند اقدم، درنا (1391). ساخت موضوعی و نحوه واگذاری حالت دستوری در جمله­های خبری زبان ترکی آذری. پایان­نامه کارشناسی ارشد. دانشگاه بیرجند.

مختاری، تارا.، سمائی، سید مهدی و بهرام مدرسی (1400). پژوهش رده­شناسانۀ مقولۀ حالت در چهار گونۀ زبانی ترکی (آذری، خلجی، آناتولیایی و ازبکی). فصلنامۀ زبان­شناسی اجتماعی. 5(1 پیاپی 17). 45-56.

مقدم، محمد (1318). گویش­های وفس و آشتیان و تفرش. ضمیمۀ ایران کوده. 11. تهران. 1-138.

نغزگوی­کهن، مهرداد ( 1392). نقش پس اضافه­ها در اعطای حالت (مطالعه­ای موردی در گویش تالشی. زبان­ها و گویش‌های ایرانی. (3).  111-132.

واشقانی فراهانی، عبدالله (1391). مبانی دستور زبان خلجی، تهران: وانیا.

هیئت، جواد (1380). سیری در تاریخ زبان و لهجه­های ترکی، چاپ سوم. تهران: نشر پیکان.

Blake, J. B. (2004). Case. Cambridge University Press.

Bosnali, S. (2016). The Khalaj people and their language. Endangered Turkic Languages II A: Case Studies, Volume 2, Ed. Süer Eker and Ülkü Çelik Şavk. International Turkish-Kazakh University.

Butt, M. (2006). Theories of case. Cambridge: Cambridge University Press.

Comrie, B. (1978). Ergativity. In W. P. Lehmann (ed.). Syntactic typology, 329–94. Sussex: Harvester Press.

Croft, W. (2003). Typology and universals. 2^nd ed. Cambridge: Cambridge University Press.

Dixon, R. M. W. (2002 [1994]). Ergativity. Cambridge: Cambridge University Press.

Doerfer, G. (1968). Das Chaladsch—eine archaische Türksprache in Zentralpersien. ZDMG 118/1. 79-112.

Doerfer, G. (1971). Kalaj Materials. with collaboration of Wolfram Hesche. Hatwig Scheinhardt and Semih Tezcan. Edited by Jhon, R. Krueger. Uralic and Altaic Series. Vol 115. Indiana University Publications. 

Doerfer, G. and Tezcan, S. (1994) Folklore-Texte der Chaladsch [Folklore texts in Khalaj], Turcologica 19, Wiesbaden: Harrassowitz.

Doerfer, G. (1998). Turkic languages of Iran. L. Johanson & Csató, É. Á. (Ed.) in: The Turkic languages. 273-282. London and New York: Routledge.

Göksel, A. and C. Kerslake (2005). Turkish: A comprehensive grammar. London and New York: Routledge.

Iggesen, O.A. (2005). Number of cases. The World Atlas of Language Structures. Edited by: M. Haspelmath and M.S. Drayer and d. Gil and B. pp.202-205. Comrie. Oxford: Oxford University Press.

Johanson, L. (1998). The history of Turkic. The Turkic languages. Ed. Lars Johanson and Éva Á.CsatÓ. 81-125. London and New York: Routledge.

Johanson, L. (2021). Turkic. Cambridge: Cambridge University Press.

Kiparsky, P. (2008). Universals constrain change; Change results in typological generalizations. Linguistic Universals and Language Change. 23-53. Editted by Jeff Good.

Kıral, F. (2000). Reflections on -miš in Khalaj. In Evidential: Turkic, Iranian and Neighbouring Languages (Empirical Approaches to Language Typology 24), ed. Lars Johanson and Bo Utas. 89–102. The Hague: de Gruyter.

Kroeger, P. R. (2005).  Analyzing grammar; An introduction. Cambridge: Cambridge University Press.

Lee, S. N. (1996). A grammar of Iranian Azerbaijani. Ph.D. Thesis. University of Sussex.

Malchukov, A. and A. Spencer (2009). Typology of case systems parameters of variation. The Oxford Handbook of Case. .651-667. Edited by Andrej Malchukov and Andrew Spencer.

Minorsky, V. (1940). The turkish dialect of Khalaj. Bulletin of the School of Oriental Studies, University of London. 10 (2) (1940), pp. 417-437. Cambridge: Cambridge University Press

Plank, F. (1979). Ergativity, syntactic typology and universal grammar: Some past and present viewpoints. In Ergativity: Towards a theory of grammatical relations, ed. Frans Plank. 3–36. New York: Academic Press.

Primus, B. (2011). Case-marking Typology. In The Oxford Handbook of Linguistic Typology.  Oxford Handbooks Online. pp. 303-318. Edited by Jae Jung Song.

Ragagnin, E. (2020). Major and minor Turkic language Islands in Iran with a special focus on Khalaj. Iranian Studies.

Sagidolda, Gulgaysha S. (2016). Declension system of the Turkic languages: Historical development of case endings. the Russian Federation Bulletin of the Kalmyk Institute for Humanities of the Russian Academy of Sciences, 23(1). 166–173.