| تعداد نشریات | 24 |
| تعداد شماره‌ها | 851 |
| تعداد مقالات | 7,575 |
| تعداد مشاهده مقاله | 13,413,707 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 11,580,437 |
بررسی کارکرد هجو در اندیشه کمال الدین اسماعیل اصفهانی | ||
| شعر پژوهی(بوستان ادب) | ||
| مقاله 3، دوره 16، شماره 3 - شماره پیاپی 61، آذر 1403، صفحه 41-58 اصل مقاله (1.18 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22099/jba.2024.49494.4503 | ||
| نویسندگان | ||
| حشمت اله انصاری* 1؛ مریم جعفری2؛ غلامعباس ذاکری2 | ||
| 1دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی واحد سیرجان،دانشگاه آزاداسلامی،سیرجان، | ||
| 2استادیار زبان و ادبیات فارسی، واحد سیرجان ، دانشگاه ازاد اسلامی، سیرجان ایران | ||
| چکیده | ||
| تحقیق پیش رو میکوشد تا کارکردهای صنعت هجو را با انگیزهها و دلایل مختلف آن در اندیشه‌ی کمالالدین اسماعیل اصفهانی بررسی و تحلیل کند. شیوه‌ی کار منبعپژوهی است که پس از تدوین یافتهها به تحلیل دادهها پرداختهایم. از مهم‌ترین دلایل و انگیزه‌های کمالالدین به سرودههای هجوی، عوامل اجتماعی، مسکنت و فقر، طماعی و گدامنشی، حرص و آز، تعلل ممدوح در اعطای صله، بخل و امساک منعمان، درخواست و تقاضا، محرومیت شاعر از کسب معیشت و رسیدن به مال و منال بوده است. رعایت نکردن عفت کلام در بسیاری از سرودههای کمالالدین اسماعیل از یک‌طرف و عوامل سیاسی و اجتماعی زمان شاعر ازطرف‌دیگر باعث شده که وی از شگردهای هنری و بلاغی نهایت بهره را ببرد. کمالالدین با استفاده از وجاهت ادبی مانند موسیقی کناری، کنایه و تعریض، تهکم، افتنان، و ذم شبیه به مدح، غیرمستقیم و پنهان مهجویان خود را هجو کرده است. وی توانسته با بهره از این شگردها از زشتی و رکاکتی که مختص سخنان هجوگونه است، بکاهد و بر ارزش ادبی و هنری سرودههای خود بیفزاید. وی با استفاده از این شیوه، سخنان و تصاویر بکر و نو آفریده که حکایت از نازک‌خیالی و خلاقالمعانی بودن شاعر دارد. ازلحاظ فکری هجویات کمالالدین بازنمود اوضاع فرهنگی و اجتماعی مردم و اخلاق حاکم بر جامعه است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| انگیزه ها؛ خلاقالمعانی؛ کمال الدین اسماعیل؛ وجاهت هنری؛ هجو | ||
|
سایر فایل های مرتبط با مقاله
|
||
| مراجع | ||
|
قرآن‌الکریم. (1379). ترجمه‌ی مهدی الهی قمشه‌ای، تهران: فرهمند.
البستانی، بطرس. (1987). محیط و المحیط. بیروت: مکتبه لبنان.
الحظاب القرشی، ابی زید محمد. (1404). جمهره الشعار عرب. بیروت: داربیروت الطباعه و نالنشر.
الفاخوری، حنا. (1383). تاریخ ادبیات عرب. تهران: توس.
باباصفری، علی اصغر؛ فرحناک‌جهرمی، زینب. (1388). «بررسی تحلیلی درخواست و تقاضا در اشعار کمال الدین اسماعیل اصفهانی». پژوهشنامه‌ی زبان و ادبیات فارسی، سال ۱، شمارهی ۴، صص45-68.
پادشاه (متخلص به شاد)، محمد. (1350). فرهنگ آنندراج. زیرنظر محمد دبیرسیاقی، تهران: جام.
پارسا، سیداحمد. (1385). «سبک‌شناسی هجویات خاقانی». مجله‌ی علوم اجتماعی و انسانی دانشگاه شیراز، دوره‌ی 25، پیاپی 48، شمارهی 3، صص57-68.
حکیمی، محمد. (1373). لطیفه‌های سیاسی. قم: خرم.
حلبی، علی‌اصغر. (1364). مقدمه‌ای بر طنز و شوخ طبعی در ایران. تهران: پیک.
خرندزی، زیدری نسوی. (1342). نفثه‌المصدور شهاب‌الدین محمد. تصحیح امیرحسین یزدگردی، ج ۲، تهران: ویراستار.
راستگو، محمد. (1382). هنر سخن‌آرایی. تهران: سمت.
رجایی، محمدخلیل. (1371). معالم‌البلاغه فی علم‌المعانی، بیان و بدیع. شیراز: دانشگاه شیراز.
رحیمی، امین؛ امیدعلی، حجت‌الله. (1389). «بررسی سبکی غزلیات کمالالدین اسماعیل». بهار ادب، سال ۳، شمارهی ۱، صص13-33.
ریپکا، یان. (1381). تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجار. ترجمه‌ی عیسی شهابی، تهران: علمی و فرهنگی.
زرقانی، سیدمهدی. (1388). تاریخ ادبی ایران و قلمرو زبان فارسی. تطور و دیگردیسی ژانرها، تهران: سخن.
سعیدی مقدم، محمد؛ پارسا، سیداحمد. (1400). «وجاهت هنری تشبیهات هجوآمیز مجیرالدین بیلقانی». بهار ادب، دوره‌ی 14، شمارهی پیاپی67، صص ۵۲-۶۸.
شفیعی‌کدکنی، محمدرضا. (1372). مفلس کیمیا فروش. تهران: سخن.
صلاحی، عمران. (1382). شکل دیگر خندیدن. مجموع مقالات کتاب طنز، به‌اهتمام سیدجواد موسوی، تهران: سوره‌ی مهر.
غفوری‌فرد و همکاران. (1379). «مقایسه سبکی هجویات حطئیه و خاقانی». ادبیات تطبیقی، دوره‌ی 100، شمارهی 18، صص245-264.
فیروزآبادی، مجدالدین محمد. (بی‌تا). القاموس المحیط. قاهره: دارالکتب.
کاسب، عزیزالله. (1366). چشم‌انداز تاریخی هجو، زمینه‌های طنز و هجا در شعر فارسی. تهران : تابش.
کمالالدین اصفهانی، ابوالفضل اسماعیل. (1348). دیوان. تصحیح حسن بحرالعلومی، تهران: کتابفروشی دهخدا.
محبتی، مهدی. (1388). از معنا تا صورت. ج۲، تهران: سخن.
محییالدین، الدرویش. (1412). اعراب القران و بیانه. بیروت: دارالکثیر.
مدرسزاده، عبدالرضا؛ بخردی، پروین. (1394). «سبک‌شناسی شعر کمالالدین اسماعیل». پژوهش نقد ادبی و سبک شناسی، شمارهی 4، دوره20، صص 11-36.
مدرسزاده، عبدالرضا. (1397). «از سیستان تا تهران» (سبک‌شناسی شعر فارسی). کاشان: دانشگاه آزاد اسلامی.
معین، محمد. (1379). فرهنگ فارسی. ج 4، تهران: امیرکبیر.
نیکوبخت، ناصر. (1380). هجو در شعر فارسی. تهران: دانشگاه تهران.
همایی، جلالالدین. (1384). فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: هما. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 244 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 319 |
||
