تنوع ساخت فعل در گونه‌های فارسی کابلی، هروی و هزارگی افغانستان

آشوری، داریوش (۱۴۰۰). سرگذشت زبان فارسی در صد سال پسین در افغانستان و تاجیکستان. مجله بخارا، خرداد و تیر، (۱۴۳)، صص. ۶۸۶- 679.

ابوالقاسمی، محسن (1375). دستور تاریخی زبان فارسی. تهران: سمت.

ابونصری، قاسم­بن­یوسف (1356). ارشادالزراعه. به­کوشش محمد مشیری. تهران: امیرکبیر.

احمدی،  مهدی (۱۴۰۰). زبان و فرهنگ فارسی و دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در قبال افغانستان در ۲۰۰۱-۲۰۲۰. پایان­نامه کارشناسی ارشد روابط بین­الملل. تهران: دانشگاه خوارزمی.

اشمیت، رودیگر (1382). راهنمای زبان­های ایرانی: زبان­های ایرانی باستان و میانه (جلد 1). ترجمة حسن رضایی­باغ­بیدی و همکاران. تهران: ققنوس.

اعتماد سرابی، هاشم (1392). زبان پاک دری. مشهد: محقق.

افشار، محمود (1359). افغان­نامه. تهران: انتشارات ادبی و تاریخی.

افضلی، محمد ادریس (1390). آشنایی با واژگان فارسی دری، با حمایت انجمن دوستی ایران و افغانستان. تهران: نسیم بخارا.

افغانی­نویس، عبدا... (1369). لغات عامیانة فارسی افغانستان. مؤسسة تحقیقات و انتشارات بلخ.

اکبری شالچی، امیرحسین (۱۳۸۶). واژه‌های فریبکار در فارسی افغانستان. مجله گویش­شناسی، ۶، صص. ۲۱۳- 194.

امام­شوشتری، محمدعلی (1350). تاریخچه فارسی دری: (زبان همگانی ایرانیان)، بی­جا: جشن دو هزار و پانصدمین سال شاهنشاهی ایران، کمیتۀ فرهنگ.

امین عاملی (لبنانی)، سید حسن (1423). دائره­المعارف­الاسلامیه و ­الشیعه. بیروت: انتشارات دارالتعارف.

انصاری­هروی، عبدا... (1341). طبقات­الصوفیه. به تصحیح عبدالحی حبیبی، کابل.

انوشه، حسن و غلامرضا خدابنده­لو (1391). فارسی ناشنیده. تهران: قطره.

جبران، کاوه (۱۳۹۷). سرگذشت صدساله زبان فارسی در افغانستان و تاجیکستان. مجله بخارا، ۱۲۵، صص. ۵۹۹- 594.

جهانبخش، جویا (1377). نگاهی به لغات عامیانه فارسی درافغانستان. آیینه پژوهش، 51، صص. 33-26.

جهان­دیده، محمدهادی (1400). نقش وام­واژه­ها در گویش هزارگی از طریق گفتمان­کاوی در رُمان ملکۀ بامیان بر اساس الگوی فن­لیوون. زبان­شناسی گویش­های ایرانی، 6(1)، صص. 187-153.

حسنی­راد، فرزانه (1400). بررسی تطبیقی کتاب‌های فارسی نهم ایران و افغانستان. پایان­نامة کارشناسی ارشد آموزش زبان فارسی. مشهد: دانشگاه فردوسی.

حسینی، سیدمحمدداود (1385). توصیف گویش فارسی دری کابلی. پایان­نامة کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی. مشهد: دانشگاه فردوسی.

حمیدی، عبدالحبیب (1347). دستور زبان دری. کابل: اقرأ.

خاوری، محمدتقی (1385). مردم هزاره و خراسان بزرگ. تهران: انتشارات محمدابراهیم شریعتی­افغانستانی.

خاوری، محمدجواد (1380). امثال و حکم مردم هزاره. تهران: عرفان.

دبیرمقدم، محمد (1392). رده­شناسی زبان­های ایرانی. جلد 1، تهران، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه­ها (سمت).

دبیرمقدم، محمد (1363). «مجهول در زبان فارسی». مجلة زبان­شناسی، س. 2، ش. 1: 46-31.

ذوالفقار، ملیحه (1390). تاریخ شفاهی افغانستان. کابل: عازم.

رحمتی، شیما (1391). واژه­نامۀ گویش هزاره­های تربت_­جام. پایان­نامۀ کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی. دانشگاه پیام­نور خراسان رضوی.

رحیمی، زهرا (1396). بررسی نقش زبان فارسی در همگرایی فرهنگی کشورهای اکو، مطالعه موردی (ایران، افغانستان، تاجیکستان). پایان­نامۀ کارشناسی ارشد علوم سیاسی. تهران: دانشگاه علامه­طباطبایی.

رضایی، جمال (1354). ساختمان و صرف فعل گذشته در گویش کهن هرات و مقایسة آن با ساختمان صرف فعل گذشته در گویش کنونی بیرجند. دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، 4 (23)، صص. 100-110.

رواقی، علی (1364).  قرآن قدس. تهران: مؤسسة فرهنگی شهید رواقی.

رواقی، علی و زهرا اصلانی (1392). زبان فارسی افغانستان (دری). تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

رهین، رسول (1388). سرگذشت زبان فارسی دری. تهران: انتشارات بین­المللی الهدی.

سلیمانی، سیدقیوم (1346). واژه­های مشترک زبان فارسی و پشتو. رسالة دکتری زبان و ادبیات و فارسی، دانشگاه تهران.

سلیمانی، سیدقیوم (1382). واژه­های مشترک زبان فارسی و پشتو. فصلنامة سیاست خارجی، 1، صص. 322- 317.

سناغزنوی، محمداکبر (1394). دستور زبان دری. کابل: انتشارات اندیشه.

سنگک خاص بوژگانی، بنیامین (1398). گردآوری و بررسیِ زبانی افسانه­های بوژگان (تربت­جام). پایان­نامۀ کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی. دانشگاه پیام­نور خراسان رضوی.

شریعتی، حفیظ­ا... (1390). بررسی و توصیف گویش هزارگی افغانستان. رسالۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه علامه طباطبائی.

شریعتی، حفیظ­ا... (1392). گویش هزارگی. اصفهان: مرکز تحقیقات رایانه­ای قائمیه.

شکوری، محمدجان و همکاران (1385). فرهنگ فارسی تاجیکی. تهران: فرهنگ معاصر.

شمشیرگرها، محبوبه (1392). بررسی ویژگی­های زبانی طبقات­الصوفیه خواجه عبدا... انصاری با نگاهی به دیگر آثار منثور نوشته شدۀ قرون چهار تا نُه هجری در حوزۀ هرات. پایان­نامۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه تربیت مدرس.

شمشیرگرها، محبوبه و سعید بزرگ بیگدلی و محسن ابوالقاسمی (1393). بررسی کاربرد ضمایر شخصی در طبقات­الصوفیه خواجه عبدا... انصاری و گویش کهن هرات. جستارهای زبانی، 5 (3)، صص. 101-116.

شمشیرگرها، محبوبه (1396). بررسی واژه­های غریب و نادرِ گونۀ هروی کهن و کاربرد آنها در گویش معاصر هرات. زبان فارسی و گویش­های ایرانی (ادب­پژوهشی)، 2 (2)، صص. 73-94.

شهرستانی، علی­اکبر (1381). ادبیات و زبان فارسی دری معاصر افغانستان. خط سوم، 1، صص. 57-63.

صادقی، علی­اشرف (1357). تکوین زبان فارسی. تهران: دانشگاه آزاد ایران.

صالحی، ضمیره (1401) بررسی تفاوت­های دستوری زبان فارسی ایران و افغانستان از دیدگاه رده­شناسی. پایان­نامۀ کارشناسی ارشد زبان‌شناسی همگانی. اصفهان: دانشگاه اصفهان.

عریان، سعید (1371). متون پهلوی. تهران: کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران.

عزیزی، خدیجه (1399). بررسی ویژگی­های گونۀ زبانی هروی در کتاب «بخشی از تفسیری کهن به فارسی». پایان­نامۀ کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه تربیت مدرس.

عصمتی، سید­عظیم­ا...، اقبال حسام و لطف­ا... لطیف­پور (۱۳۹۹). نحوه کاربرد استفهام در زبان عربی و فارسی دری. مجله پژوهش ملل، ۶۰، صص. 149-۱۷۲.

فاریابی، پویا (1363). روش املای زبان دری. کابل: اتحادیه نویسندگان جمهوری دموکراتیک افغانستان.

فخری، حسین (1378). شوکران در ساتگین سرخ. پیشاور: میوند.

فره­وشی، بهرام (1358). فرهنگ زبان پهلوی. تهران: دانشگاه تهران.

فکرت، محمدآصف (1376). فارسی هروی (زبان گفتاری هرات). مشهد: دانشگاه فردوسی.

فضیلت، محمود و محمدسرور مولایی و ام­فروه موسوی (1397). نمود استمراری در فارسی دری افغانستان. دستور، 14، صص. 3-16.

قاسمی، فائزه (1400). مسئله زبان فارسی در افغانستان. نامه هویت، ۶۲، صص. 43-47.

قاسمی، مسعود (1395). نقد و بررسی دربارۀ زبان فارسی افغانستان. نامه فرهنگستان، ۵۹، صص. 137-۱۶۹.

قدسی، فضل ا... (1384). زبان جایگاه فارسی درافغانستان پس از تأسیس حکومت مستقل. نامه فرهنگستان، 7 (2)، پیاپی 26، صص. 117-128.

کاظمی، محمدکاظم (1382). هم­زبانی و بی­زبانی. تهران: انتشارات محمدابراهیم شریعتی­افغانستانی.

کاویانی، نجم­الدین (1384). مسئله زبان در افغانستان. جهان کتاب، 199، صص. 20-23.

کاویانی، نجم­الدین (1384). مسئله زبان در افغانستان. جهان کتاب، 200، صص. 39-43.

کریمی­نیا، مرتضی (1400). بررسی نسخه­های تازه­یاب از تفسیر قرآن خواجه عبدا... انصاری در ترکیه و نجف (دستور و واژگان فارسی در گویش هروی). آیینۀ پژوهش، 32 (187)، صص. 5-62.

لسان، حسین (1372). فارسی دری در آن سوی مرزها. آشنا، 2 (10)، صص. 16-25.

مایل­هروی، نجیب (۱۳۶۴). زبان فارسی و پیوند آن با هویت اسلامی در افغانستان. مجله کیهان فرهنگی، ۲۰، صص. 27-31.

مایل هروی، نجیب (1371). تاریخ و زبان در افغانستان (علل تشتت فرهنگی و اجتماعی). تهران: بنیاد موقوفات محمود افشار.

محمدی، نرجس (1395). برنامه­ریزی زبانی و نگرش زبانی در افغانستان. پایان­نامۀ کارشناسی ارشد زبان­شناسی. تهران: دانشگاه تهران.

محمدی شاری، شوکت­علی (1392). نظریۀ نو در هویت ملی هزاره­ها: بررسی نظریه­های هزاره­پژوهی. بلاغ، 42 و 43، صص. 283-259.

محمدی شاری، شوکت­علی (1393). زبان پارسی: سازۀ هویت ملی افغانستان. بلاغ. 49 و 50، صص. 2205-260. 

محمدی، محمدحسین (1387). روایت. کابل: تاک.

مظفری، ابوطالب (1376). گویش هزارگی: شاخه­ای از زبان پارسی. شعر، 4 (21)، صص. 220-223.

موسوی، ام­فروه (1397). دستور توصیفی زبان فارسی کابل از دیدگاه رده­شناسی. رسالۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه تهران.

مولایی، میراحمد (1381). خاطرات و تاریخ (افغانستان 1344-1302 ش). تهران: هوای رضا.

میبدی، رشیدالدین فضل­ا... (1339). کشف­الاسرار و عده­الابرار. به کوشش علی­اصغر حکمت. تهران: دانشگاه تهران.

میرزائی، حسین (۱۳۹۳). مطالعه انسان­شناختی هویت زبانی مهاجران افغان در ایران. مجله مطالعات اجتماعی ایران، 8(3)، صص. 109-128.

ناتل­خانلری، پرویز (۱۳۶۷). برگزیده‌های فارسی دری. مجله ایران­نامه، ۲۶، صص. 317-۳۳۷.

ناتل­خانلری، پرویز (1373). دستور تاریخی زبان فارسی. به کوشش عفت مستشارنیا. تهران: توس.

میرزایی، حسین (1386). بررسی انسان­شناختی سبک زندگی مهاجران هزارة افغانستانی (شهرک قائم قم). پایان­نامة کارشناسی ارشد انسان­شناسی. تهران: دانشگاه تهران.

ناصح، محمدامین (1393). بررسی تطبیقی- رده­شناختی گویش­های فارسیِ نوار مرزی شرق ایران. رسالة دکتری زبان‌شناسی. تهران: دانشگاه علامه طباطبایی.

نگهت سعیدی، محمدنسیم (1392). دستور معاصر زبان دری. کابل: امیری.

ودیعی، کاظم. (1353).  مقدمه­ای بر جغرافیای انسانی ایران. تهران: دانشگاه تهران.

وفایی، عباسعلی، غلامرضا مستعلی پارسا و سیدمهدی دادرس (۱۳۹۴). نگاهی دوباره به پسوند نام­آواساز در فارسی دری. جستارهای زبانی، ۲۳، صص. 197-224.

نمیرانیان، کتایون، رحیم فروغی، فاطمه کشاورزی، سمیه مرادی و رزمینه ناحیبی (1391). معرفی تکواژ تأییدی در گویش هزارگی افغانستان. ادبیات و زبان­های محلیِ ایران­زمین، 2 (1) صص. 171-188.

هروی، ابومنصور موفق­بن­علی (1346). الابنیه عن حقایق­الادویه. به­تصحیح احمد بهمنیار و حسین محبوبی­اردکانی. تهران: دانشگاه تهران.

یسنا، محمدیعقوب (1398). جایگاه زبان پارسی در افغانستان. کاوشنامۀ زبان و ادبیات فارسی، 20(40)، صص. 181-209.

یمین، محمدحسین (1388). درآمدی بر لهجه‌شناسی در زبان فارسی دری و نمونه‌هایی از لهجه‌های این زبان. کابل: سعید.

یمین، محمدحسین (1391). تحول زبان: تاریخچه زبان پارسی دری (واقعیت­ها). کابل: سعید.

یمین، محمدحسین (1393). دستور معاصر زبان پارسی دری. کابل: میوند.

یوآنسیان، یو.آ. زمستان (1379). جایگاه گویش هراتی در میان گویش­های گروه زبان فارسی دری. ترجمة حسین مصطفوی‌گرو. نامة فرهنگستان زبان و ادب فارسی. 4(4)، صص. 140-160.

حقیقت، عبدالرفیع (1366). تاریخ و زبان افغانستان (نقد و تفسیر). تهران: نشر نو.

افغانی‌نویس، عبدا... (1369). لغات عامیانة فارسی افغانستان. مؤسسة تحقیقات و انتشارات بلخ.

 

Comrie, B. (1976). Aspect (Cambridge Textbooks in Linguistics). Cambridge: Cambridge University Press.

Dulling, G. K. (1973). The Hazaragi dialect of Afghan Persian (A Preliminary Study). London: Central Asian Research Center.

Efimov, V. A. (1965). Lichnye Glagolnye Formy v Yakaulangskom Dialekte Khazara (Itogi Polevoi Raboty). Induskaya i Iranskaya Filologiya. Moscow: Nauka. 17-39.

Efimov, V. A. (1965). Yazyk Afganskikh Khazara (Jakaulangskiy Dialekt). Moscow.

Hickey, R. (2002). Internal and external forces again: Changes in word order in old English and old Irish. Language Sciences, 24: 261-283.

Mackenzie, D. N. (1971). A concise Pahlavi dictionary. Oxford: Oxford University Press.

Pakhalina, T. N. (1968). K Kharakteristike Kabulskogo Prostrorechiya. Indiskaya i Iranskaya Filologiya. Moscow.