واکاوی ورود واژه‌های ترکی به زبان فارسی: مطالعة موردی «دستور شهریاران»

آیدنلو، سجاد (1396). نگاهی به واژه­های ترکی شاهنامۀ فردوسی. متن­شناسی ادب فارسی. دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان. دورۀ جدید (2 پیاپی 34)، صص. 11-36.

ایشلر، امرالله (1382). کاربرد کلمات عربی همراه با عناصر فارسی در زبان ترکی. ترجمۀ کبری سلسله­سبزی. نامۀ فرهنگستان. 6 (1، پیاپی 21)، صص. 219-241.

آیندلو، سجاد (1399). آذربایجان و شاهنامه: تحقیقی دربارۀ جایگاه آذربایجان، ترکان و زبان ترکی در شاهنامه و پایگاه هزارساله شاهنامه در آذربایجان. تهران: موقوفات دکتر محمود افشار.  

باقری، مهری (1378). توضیح برخی از لغات و اصطلاحات مغولی در زبان و ادبیات فارسی. نشریۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی. 42 (171)، صص. 39-59.

بیرشک، احمد (1373). گاهنامۀ تطبیقی سه هزار ساله: از 1260 تا 2000 ایرانی، از 1 تا 2062 هجری قمری، از 639 تا 2621 میلادی. چاپ 2. تهران: بنیاد دانشنامۀ بزرگ فارسی.

بی­نام (1391). عالم­آرای شاه اسماعیل. با مقدمه و تصحیح و تعلیق اصغر منتظرصاحب. تهران: علمی و فرهنگی.

بی­نام (1332). تذکرةالملوک. به کوشش محمد دبیرسیاقی. تهران: طهوری.

تبریزی، محمدحسن بن‌خلف (1342). برهان قاطع. به اهتمام دکتر محمد معین. تهران: کتاب­فروشی ابن­سینا.

تقی­زاده، حسن (1390). مقالات تقی­زاده: زبان فارسی و ادبیات آن. زیر نظر ایرج افشار. ج. 14. تهران: توس.

رُهربُرن، کلاوس. میشائیل (1349).  نظام ایالات در دورۀ صفویه. ترجمۀ کیکاووس جهانداری. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.

زائری، قاسم و شمسی فاطمی (1393). مطالعۀ نقش «جارچی» و تحولات آن در نظام روابط اجتماعی ایران. فصلنامۀ گنجینۀ اسناد. 24 (3). صص. 44-61.

داعی­الاسلام، سیدمحمدعلی (1363). فرهنگ نظام فارسی به فارسی با ریشه­شناسی و تلفظ واژه­ها به خط اَوِستایی، چ. 2. تهران: شرکت دانش.

سیوری، راجر (1395).  ایران عصر صفوی. ترجمۀ کامبیز عزیزی. چاپ 26. تهران: مرکز.

فضل­الله، رشیدالدین (1362). جامع­التواریخ رشیدالدین فضل­الله الوزیر ابن عمادالدوله ابی­الخیر بن موفق­الدوله علی. تصحیح بهمن کریمی. چاپ 2. تهران: اقبال.

فلور،  ویلم (1390). نظام قضائی عصر صفوی. ترجمۀ حسن زندیه. تهران: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

فلور، ویلم (1388). دیوان و قشون در عصر صفوی، ترجمۀ کاظم فیروزمند. تهران: آگه.

کاشغری، محمودبن حسین ­بن محمد (1333 ق.). دیوان لغات الترک. برنجی طبعی. استانبول (دارالخلافه العلیه): مطبعۀ عامره.

کاشغری، محمودبن حسین­ بن‌محمد (1375). نام‌ها و صفت‌ها و ضمیرها و پسوندهای دیوان لُغاتُ التُرک. ترجمه و تنظیم و ترتیب الفبائی سیّد محمد دبیرسیاقی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

گنجلی، ترکان (1388). دولت صفوی و زبان ترکی. پیام بهارستان. 2 (6)، صص. 293-298.

گوزل یوز، علی (1386). عناصر فارسی در ترکی عثمانی و کاربرد بعضی از این عناصر در ترکی استانبولی. سخن عشق، 11 (33 و 34). صص. 113-118.

لمبتون، آن. کاترین. سوینفورد (1390). مالک و زارع در ایران. ترجمۀ منوچهر امیری. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.

مدرسی، یحیی (1391). درآمدی بر جامعه­شناسی زبان، چ 3، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

معصومی، محسن (1393). چاووش (چاوش). دانشنامة جهان اسلام. جلد 11. تهران: بنیاد دائره­المعارف اسلامی.

معین، محمد (1360). فرهنگ فارسی. چاپ 4. تهران: امیرکبیر.

موسوی، مصطفی (1384). واژگان ترکی و مغولی تاریخ جهانگشای جوینی.  آئینه میراث. 3 (3 و 4). صص. 57-89.

میرزا رفیعا، محمدرفیع بن‌حسن (1385). دستورالملوک میرزا رفیعا. به کوشش و تصحیح محمد اسماعیل مارچینکوفسکی. ترجمة علی کردآبادی. تهران: مرکز چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه.

ناتل خانلری، پرویز (1392).  تاریخ زبان فارسی. جلد 1 در چاپ یک­جلدی. تهران: نشر نو.

نصیری، محمدابراهیم بن زین­العابدین (1373). دستور شهریاران. به کوشش محمد نادر نصیری مقدم. تهران: بنیاد موقوفات افشار.

نصیری، محمدرضا و عبدالجمیل نصیری (1392). فرهنگ نصیری: ترکی جغتایی، رومی، قزلباشی، روسی، قلماقی به فارسی. به کوشش دکتر حسن جوادی و دکتر ویلم فلور و همکاری مصطفی کاچالین. تهران: انتشارات کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی و انتشارات آیدین.

نعمانی، فرهاد (1358). تکامل فئودالیسم در ایران. ج. 1. چ. 1. تهران: شرکت سهامی انتشارات خوارزمی.

نفیسی (ناظم­الاطباء)، علی­اکبر (2535). فرهنگ نفیسی. تهران: کتابفروشی خیام.

هدایت، رضاقلی­خان (1288). فرهنگ انجمن­آرای ناصری. تهران: کتابفروشی اسلامیه.