نقش و کارکرد شخصیّتهای دینی – تاریخی در قصّه های عامیانۀ ایرانی

قرآن کریم. (1389).ترجمه­ی ناصر مکارم­شیرازی. قم: نشتا(بافرانی).

اوستا.(1382). گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه. ج2، تهران: مروارید.

افشار، ایرج. (1389). اسکندرنامه: روایت فارسی از «کالیستنس دروغین». تهران: چشمه.

افشاری، مهران.(1382). «اعجاز قطره(نشانه­هایی از اسطوره­ی ایزد نباتی در داستان­های عامیانه­ی فارسی)». ایران­شناسی، سال 15، شماره­ی 59، صص557-564.

انجوی­شیرازی، سیّدابوالقاسم.(1393الف). گل به صنوبر چه کرد. ج3، تهران: امیرکبیر.

_______________________.(1393ب). دختر نارنج و ترنج. ج4، تهران: امیرکبیر.

_______________________.(1394الف). گل بومادران. ج1، تهران: امیرکبیر.

_______________________.(1394ب). عروسک سنگ صبور. ج2، تهران: امیرکبیر.

برفر، محمّد.(1388). «پری­زادگان نباتی». پژوهش­های زبان و ادبیّات فارسی، سال7، شماره­ی، صص 127-146.

بستانی، محمود.(1386). پژوهشی در جلوه­های هنری داستان­های قرآن. ج2، مشهد: آستان قدس رضوی.

بلاغی، صدرالدّین.(1380). قصص قرآن(با فرهنگ قصص قرآن). تهران: امیرکبیر.

بیگدلی، غلامحسین.(1396). چهره­ی اسکندر در شاهنامه­ی فردوسی و اسکندرنامه­ی نظامی. تهران: آفرینش.

پورابراهیم، ستّار.(1388). زندگانی پیامبران از آدم(ع) تا خاتم(ص). قم: خردآذین.

خزائلی، محمّد.(1386). اعلام قرآن. تهران: امیرکبیر.

درویشیان، علی­اشرف.(1366).افسانه­ها، نمایشنامه­ها و بازی­های کُردی. تهران: روز.

دلاشو، لوفر.(1364). زبان رمزی قصّه­های پریوار. ترجمه­ی جلال ستّاری، تهران: توس.

ـــــــــــ (1366). زبان رمزی افسانه­ها. ترجمه­ی جلال ستّاری، تهران: توس.

ذوالفقاری، حسن.(1393). «ساختار پیرنگ در قصّه­های عامیانه­ی فارسی». پژوهش­های ادبی، سال6، شماره­ی46، صص88-124.

زمانی، مصطفی.(1348). سلیمان و بلقیس. قم: پیام.

ستّاری، جلال.(1380).پژوهشی در اسطوره­ی گیل­گمش و افسانه­ی اسکندر. تهران: مرکز.

ـــــــــــــ(1381). پژوهشی در قصّه­ی سلیمان و بلقیس. تهران: مرکز.

سیپک، پیری.(1389). ادبیّات فولکلور ایران. ترجمه­ی محمّد اخگری، تهران: سروش.

شکیبی­ممتاز، نسرین؛ حسینی، مریم.(1392). «طبقه­بندی انواع خویشکاری تولّد قهرمان در داستان­های عامیانه و قصّه­های پریان». فرهنگ و ادبیّات عامّه، سال1، شماره­ی1، صص143-170. 

شمیسا، سیروس.(1371). فرهنگ تلمیحات(اشارات اساطیری، داستانی، تاریخی، مذهبی در ادبیّات فارسی). تهران: فردوسی.

صفوی، سیّدحسن.(1364). اسکندر و ادبیّات ایران و شخصیّت مذهبی اسکندر. تهران: امیرکبیر.

عرفانی­بیضایی، محمّدجواد؛ رحیمی، محسن.(1394).«بررسی نظام باورها در قصّه­های عامیانه­ی طبقه­بندی­شده­ی ایرانی». مطالعات ادبیّات کودک، سال6، شماره­ی2، صص-118. 

کریستن­سن، آرتور.(1336). کیانیان. ترجمه­ی ذبیح­الله صفا، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.

محجوب، محمّدجعفر.(1387). ادبیّات عامیانه­ی ایران: مجموعه­مقالات درباره­ی افسانه­ها، آداب و رسوم مردم ایران. به کوشش حسن ذوالفقاری، ج1، تهران: چشمه.

مهدوی، یحیی.(1375). قصص قرآن مجید(برگرفته از تفسیر سورآبادی). تهران: خوارزمی.

مهدوی­دامغانی، احمد. (1386). رساله درباره­ی خضر (ع). تهران: کتاب مرجع.

ناصری، محمّد.(1369). چهره­ی شیطان در قرآن. تهران: دارالقرآن الکریم.

نظامی­گنجوی، الیاس­بن یوسف.(1380). اقبال­نامه. تهران: دانشگاه تهران.

نیشابوری، ابواسحاق­ابراهیم.(1386). قصص الأنبیاء(داستان­های پیغامبران). تهران: علمی و فرهنگی.

یاحقّی، محمّدجعفر.(1394). فرهنگ اساطیر و داستان­واره­ها در ادبیّات فارسی. تهران: فرهنگ معاصر.

یونگ، کارل­گوستاو.(1390). چهار صورت مثالی. مشهد: آستان قدس رضوی.