تحلیل منطق الطیر و مصیبت نامه‌ی عطار نیشابوری بر اساس نظریه‌ی سازنده گرایی ویگوتسکی و برونر

باخرزی، یحیی. (۱۳۶۲). فصوص الاداب. به‌کوشش ایرج افشار، تهران: دانشگاه تهران.

صاحبی، علی. (۱۳۸۷). تمثیل درمانگری در بازسازی شناختی. تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت).

پورنامداریان، تقی. (۱۳۸۲).  دیدار با سیمرغ. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

جعفری، محمدتقی. (۱۳۶۰). شناخت از دیدگاه علمی و از دیدگاه قرآن. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.

دانشگر مقدم، گلرخ. (۱۳۸۸). «فهم مسأله‌ی طراحی در آموزش معماری؛ بررسی مؤلفه‌های مؤثر بر فهم کافی از مسئله‌ی طراحی به‌عنوان آغازگاهی برای طراحان مبتدی». فصلنامه‌یهنرهایزیبا، ش۳۷، صص۵۹-۶۸.

رفیعی، فروغ. (۱۳۸۲). «کاربرد دو نظریه‌ی آموزشی در کلاس درس؛ نظریه‌ی ساختگرا، نظریه‌ی یادگیری اجتماعی».فصلنامه‌‌ی پرستاریایران، ش۳۲و۳۳، صص۵۰-۵۶.

شیخی فینی، علی‌اکبر. (۱۳۸۱). «تبیین و ارزیابی دیدگاه سازنده‌گرایی». تازه‌هایعلومشناختی، س۴، ش۳، صص۶۵-۷۳.

سیف، علی‌اکبر. (۱۳۸۰). «نظریه‌ی سازندگی یادگیری و کاربردهای آموزشی آن».فصلنامه‌یتعلیموتربیت؛ ویژه‌نامه‌یروش‌های تدریس، ش۶۵، صص۶۱-۷۶.

سیف، علی‌اکبر. (۱۳۸۳). روان‌شناسی پرورشی نوین؛ روان‌شناسی یادگیری وآموزش. تهران: دوران.

شعبانی،حسن. (۱۳۸۲). مهارت‌های آموزشی و پرورشی؛ روش‌ها و فنون تدریس. تهران: سمت.

حسینی‌زاده، سیدعلی. (۱۳۸۹). نگرشی بر آموزش. تهران: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

عطار نیشابوری، فریدالدین. (۱۳۸۶). مصیبت‌نامه. تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.

ــــــــــــــــــــــــــ . (۱۳۸۷). منطق‌الطیر. تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.

کریمی، عبدالعظیم. (۱۳۷۴). رویکردی نمادین به تربیت دینی با تأکید بر روش‌های اکتشافی. تهران: قدیان.

کرین، ویلیام. (۱۳۸۹). نظریه‌های رشد مفاهیم و کاربردها. ترجمه‌ی غلامرضا خوی‌نژاد و علیرضا رجایی، تهران: رشد.

کهنمویی، ژاله. (۱۳۸۳). «چندآوایی در متون داستانی». پژوهشنامه‌ی زبان‌های خارجی دانشگاه تهران، ش۱۶، صص۵-۱۶.

کوهن، لوئیز و لارنس مانیون. (۱۳۷۲). راهنمایی عملی تدریس. ترجمه‌ی فاطمه شاکری، مشهد: جهاد دانشگاهی.

گیج، ان. ال. (۱۳۷۴). مبانیعلمیهنرتدریس. ترجمه‌ی محمود مهرمحمدی، تهران: مدرسه.

فردانش، هاشم. (۱۳۷۷). «طراحی آموزشی از منظر رویکردهای رفتارگرایی، شناخت‌گرایی و ساخت‌گرایی». فصلنامه‌ی علمی‌پژوهشی علوم انسانی دانشگاه الزهرا، س۷و۸، ش۲۴و۲۵، صص۱۹۲-۱۲۰.

ـــــــــــ و علی‌اکبر شیخی فینی. (۱۳۸۱). «درآمدی بر سازنده‌گرایی در روان‌شناسی و علوم تربیتی». فصلنامه‌ی علمی‌پژوهشی علوم انسانی دانشگاه الزهرا، س۱۲، ش۴۲، صص۱۲۵-۱۴۵.

فرمیهنی فراهانی، محسن. (۱۳۸۳). پست‌مدرنیسم و تعلیم و تربیت. تهران: آییژ.

ندیمی، هادی. (۱۳۷۴). «مدخلی بر روش‌های آموزش معماری».  فصلنامه‌یصفه، ش۲، صص۹۴-۱۰۳.

نقیب‌زاده، عبدالحسین. (۱۳۷۷). نگاهی به فلسفه‌ی آموزش و پرورش. تهران: طهوری.

ویگوتسکی، لوسموویچ. (۱۳۷۱). اندیشه و زبان. ترجمه‌ی حبیب‌الله قاسم‌زاده، تهران: فرهنگان.

وست وود، پیتر اس. (۱۳۹۰). روش‌های تدریس؛ با تأکید بر رویکرد سازنده‌گرایی. ترجمه‌ی یوسف نامور، اردبیل: دانشگاه آزاد اسلامی.

یادگارزاده، غلامرضا و همکاران. (۱۳۸۷). «تأملی بر کارکرد نظریه‌ی یادگیری ساختن‌‌گرایی در آموزش عالی». ماهنامه‌یمهندسی فرهنگی، ش۲۳و۲۴، صص۷۲-۸۳.