نقش انشا در زبان عرفانی (بررسی و تحلیل نقش انشا در آثار فارسی عین‌القضات همدانی)

آق اولی، حسام العلماء (1373). دررالادب در فن معانی و بیان و بدیع. قم: چاپ ستاره.

احمدی، بابک. (1370). ساختار و تأویل متن. ج 1 ،تهران: مرکز.

ارسطو. (1371). ریطوریقا (فن خطابه). ترجمه‌ی پرخیده ملکی، تهران: اقبال.

تجلیل، جلیل. (1370). معانی و بیان. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.

تفتازانی، سعد الدین. (1411). مختصر المعانی. قم: دارالفکر.

تودوروف، تزوتال. (1377). منطق گفت و گویی میخائیل باختین. ترجمه‌ی داریوش کریمی ، تهران: نشر مرکز.

رجایی، محمد خلیل. ( 1340). معالم البلاغه در علم معانی و بیان و بدیع. شیراز: دانشگاه شیراز.

رضا نژاد (نوشین)، غلامحسین. (1367). اصول بلاغت در زبان فارسی. تهران: الزهرا.

شمیسا، سیروس. (1373). معانی. تهران: میترا.

علوی مقدم، محمد و اشرف زاده رضا. (1376). معانی و بیان. تهران: سمت.

عین القضات همدانی، عبد الله بن محمد. (1341). تمهیدات. به کوشش عفیف عسیران، تهران: کتابخانه‌ی منوچهری.

عین القضات همدانی، عبد الله بن محمد. (1377). نامه‌های عین القضات. 3 ج، به کوشش علینقی منزوی و عفیف عسیران، تهران: اساطیر.

عین القضات همدانی، عبد الله بن محمد. (1362). نامه‌ها همراه با رساله‌ی جمالی.2ج، به کوشش علینقی منزوی و عفیف عسیران، تهران: بنیاد فرهنگ ایران.

فرمنش، رحیم. (1338). شرح احوال و آثار عین‌القضات. تهران: چاپ آفتاب.

فروغی، محمدعلی. (1344). آیین سخنوری. تهران: زوّار.

قبادیانی، ابومعین حمید الدّین ناصر بن خسرو. (1307). دیوان قصاید و مقطعات حکیم ناصر خسرو. به اهتمام مجتبی مینوی، تهران: مطبعه‌ی مجلس.

مایل هروی، نجیب. (1374). خاصیت آینگی. تهران: نی.

مولوی، جلال الدین محمد بن محمد. (1380).  مثنوی معنوی. به کوشش محمدرضا برزگر خالقی، تهران: زوّار.

همایی، جلال الدین. (1370). یادداشت‌های علامه جلال الدین همایی درباره‌ی معانی و بیان: به کوشش ماهدخت‌بانو همایی، تهران: موسسه‌ی نشر هما.

هاشمی، احمد. (1960). جواهر البلاغه فی المعانی و البیان و البدیع. مصر، مکتبه‌التجاریه الکبری.