شطح و شیوۀ بیان آن در مثنوی

آشوری، داریوش. (۱۳۷۹). عرفان و رندی در شعر حافظ. تهران: مرکز.

ابن‌عربی، محی‌الدین. (۱۹۹۴). الفتوحات المکیه. ‌تصحیح عثمان یحیی، بیروت: دارالاحیاء التراث العربی.

استیس، و. ت. (۱۳۸۴). عرفان و فلسفه. ترجمه‌ی بهاءالدین خرمشاهی، تهران: سروش.

اسدی، علی‌رضا. (۱۳۹۰). «تأملی در موضوعات، صورت، ساخت و سبک شطحیات صوفیه». فصلنامه‌ی تخصصی سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی، سال۴، شماره۱۴، صص۲۷-۴۲.

اسدی، محمدجعفر. (۱۳۸۹). «شطحیات و حال در عرفان». فصلنامه‌ی تخصصی عرفان، سال۶، شماره۲۴، صص۱۵۷-۱۷۳.

تقوی، محمد. (۱۳۸۶). «شطح؛ سرریزهای روح بر زبان». مجله‌ی دانشکده‌ی زبان و ادبیات علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم، سال۱۴، شماره۵۴و۵۵، صص۳۷-۷۱.

جمیز، ویلیام. (۱۳۹۱). تنوع تجربه‌ی دینی. ترجمه‌ی حسین کیانی، تهران: حکمت.

حائری، محمدحسن و ابراهیم رحیمی زنگنه. (۱۳۸۹). «مبانی نظری شطحیات عرفانی از نگاه مولانا». فصلنامه‌ی زبان و ادب پارسی، شماره۴۳، صص۳۳-۴۶.

حافظ، شمس‌الدین. (۱۳۸۹).دیوان غزلیات. ‌تصحیح قزوینی و غنی، تهران: غزل‌سرا.

 خدادادی، محمد و همکاران. (۱۳۸۹). «رؤیت از دیدگاه شمس تبریزی و بازتاب آن در مثنوی مولوی». فصلنامه‌ی تخصصی مولوی‌پژوهی، دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهیدمدنی آذربایجان، سال۴، شماره۹، صص۱-۲۱.

خرمشاهی، بهاءالدین. (۱۳۷۳). حافظ‌نامه. تهران: علمی و فرهنگی.

راسل، برتراند. (۱۳۸۴). عرفان و منطق. ترجمه‌ی نجف دریابندری، تهران: ناهید.

روزبهان بقلی، ابونصر. (۱۳۸۹). شرح شطحیات. ‌تصحیح هانری کربن، ترجمه‌ی محمدعلی امیرمعزی، تهران: طهوری.

السّراج، ابونصرعبدالله. (۱۹۱۴). اللمع فی التصوف. تصحیح رینولد الین نیکلسون، هلند: لیدن.

سراج توسی، ابونصر. (۱۳۸۸). اللمع فی‌التصوف. تصحیح رینولد الین نیکلسون، ترجمه‌ی مهدی محبتی، تهران: اساطیر.

سروش، عبدالکریم. (۱۳۸۴). «مولوی و تصوف عشقی» در: تحفه‌های آن جهانی. به‌کوشش علی دهباشی، تهران: سخن.

سنایی غزنوی، مجدودبن‌آدم. (۱۳۹۰). دیوان اشعار. به‌کوشش پرویز بابایی، تهران: نگاه.

شاکری، محمدتقی و احسان احمدی. (۱۳۸۹). «تأملی در مفهوم شطح و بررسی برخی از علل آن در زبان عرفا». پژوهشناه‌ی عرفان، دوره‌ی۱، شماره۲، صص۸۷-۱۰۴.

شایگان، داریوش. (۱۳۹۲). کربن، هانری: آفاق تفکر معنوی در اسلام ایرانی. ترجمه‌ی باقر پرهام، تهران: فرزان‌روز.

شفیعی کدکنی، محمدرضا. (۱۳۹۲). زبان شعر در نثر صوفیه. تهران: سخن.

عباسی، بابک. (۱۳۹۰). تجربه‌ی دینی و چرخش هرمنوتیکی. تهران: هرمس.

عبدالحکیم، خلیفه. (۱۳۸۳). عرفان مولوی. ترجمه‌ی احمد محمدی و احمد میرعلایی، تهران: علمی و فرهنگی.

عطار نیشابوری، فریدالدین. (۱۳۸۴). تذکرةالاولیا. تصحیح رینولد الین نیکلسون، تهران: علم.

عین‌القضات، ابوالمعالی‌عبدالله‌بن‌محمد. (۱۳۸۹). تمهیدات. تصحیح عفیف عسیران، تهران: منوچهری.

فرهمند، محمد. (۱۳۸۹). «میدان شطحیات عرفانی». عرفان، سال۶، صص۴۳-۶۲.

فعالی، محمدتقی. (۱۳۸۹). تجربه‌ی دینی و مکاشفه عرفانی. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه‌ی اسلامی.

 فولادی، علی‌رضا. (۱۳۸۷). زبان عرفان. قم: فراگفت.

لاهیجی، شمس‌الدین‌محمد. (۱۳۷۴). مفاتیح الاعجاز فی شرح گلشن راز. تصحیح و تعلیقاتِ محمدرضا بزرگر خالقی و عفت کرباسی، تهران: زوار.

مدرسی، فاطمه و همکاران. (۱۳۹۰). «شطحیات عین‌القضات همدانی». ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی، سال۷، شماره۲۵، صص۱۶۷-۱۹۲.

مولوی، جلال‌الدین. (۱۳۷۳). مثنوی معنوی. تصحیح رینولد نیکلسون، تهران: امیرکبیر.

ــــــــــــــــــ. (۱۳۷۷). کلیات شمس. تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر، تهران: نغمه.

میرباقری‌فرد، سیدعلی‌اصغر و مسعود آلگونه جونقانی. (۱۳۸۹). «تحلیل شطح بر مبنای تفکیک وجود‌شناختی و معرفت‌شناختی». ادب‌پژوهی، شماره۱۳، صص۲۹-۶۰.

هجویری، ابوالحسن. (۱۳۸۲). کشف المحجوب. تصحیح ژوکوفسکی، با مقدمه‌ی قاسم انصاری، تهران: طهوری.